Częstochowa

ZAKOCHAŁAM SIĘ!

Zakochałam się w Częstochowie

Zakochałam sie w ludziach z MAMRE

Zakochałam się w modlitwie

Zakochałam się w Bogu

Bałam się mocno, bałam się.

Każdy czekał na swój czas. Wszyscy przyszli tu w jednym celu. Czekali. Modlili się. Jedni na ołtarzu, inni na Zakrystii. Każdy taki sam. Każdy czekał na szansę spoczynku w Duchu Świętym. Każdy modlił się za innych. Ja czekałam przed Zakrystią. Nie byłam w stanie łaski uświęcającej. Nie byłam po spowiedzi, więc czekałam na ojca Tomasza, aby mógł mnie wyspowiadac. Na ołtarzu i w Zakrystii działy się te wszystkie rzeczy. W Zakrystii przebywali jednak ludzie opętani. Nie można było tam wchodzic. Stojąc przed Zakrystią i słysząc wrzaski czułam się bardzo żle. Bałam się mocno, bałam się. Musiałam ukucnąc. Jednak im bardziej słyszałam wrzaski, tym mocniej się bałam. W końcu wybiegłam z przed Zakrystii. W szybkim tępie zaczeły drętwiec mi dłonie, a potem stopy. Nie mogłam oddychac. Trzepałam się. Nie potrafiłam odpowiadac na proste pytania. Bałam się mocno, bałam się. Wtedy ludzie z MAMRE zareagowali. Zajeli się mną. Podeszła do mnie pewna dziewczyna i zaczęła rozmowę. Długi czas uspokajała mnie, tłumaczyła, żartowała. W pewnym momencie poprosiła mnie, abyłam poszła z nią na Zakrystię. Powiedziałam" Nie!" Wrzaski stamtąd doprowadzały mnie do szału, a teraz kazano mi tam wejśc. Upierałam się. Ale nie byłam silniejsza. Weszłam tam. Rozpłakałam się. Czułam wielki niepokój. Strach. 3 metry ode mnie egzorcyzmowali pewną kobietę. Wyginała się, jęczała. To trwało kilkanaście minut, aż wreszcie mocno upadła. Wstała. Zaczeła się uśmiechac. Ściskac wszystkich. Dziękowac. Podszedł do mnie egzorcyzta i powiedział, że chcę mnie egzorcyzmowac, ale musze byc po spowiedzi. Wyszłam przed Zakrystię. Stał tam pewien ksiądz. Spytałam czy może mnie wyspowiadac, ale odburknął tylko i powiedział że nie, gdyż właśnie rozmawia. Ukucnełam w kącie i czekałam na księdza. Ujżałam pewnego łysego w okularach, z uśmiechem na twarzy. Podszedł. Chciał mnie wyspowiadac. To była najdziwniejsza spowiedż w moim życiu. Bardziej jak rozmowa, z tym że jedna osoba mówiła, a druga słuchała. I nie. Nie ja była mówiącą. Ja tyko słucahłam. Nie potrafiłam powiedziec słowa. Spowiedź trwała długi czas. Ksiądz przekonywał mnie do odezwania się. Miał taki cudowny uśmiech. I przekonał mnie. Rozpłakałam się, a później śmiałam. Kazał mi chwalic Jezusa. Mówiłam, że Go kocham! Że jest wszystkim!

Ja Magda, kocham Cię Panie Jezu!

Śmiałam się. Ponownie weszłam do Zakrystii, tym razem w stanie łaski uświęcającej. Egzorcysta podszedł do mnie. Rozmawiał. Szukał przyczyny. Znalazł ją. Kazał mi, przywoływac do siebie Jezusa. Zaczeło się. Kilka osób nade mną, trzymających mnie za ramię, głowę. Modlili się. W różnych językach słyszałam jednocześnie różne słowa, z każdej strony. To było jak hipnoza. Poczułam jak ręce mi się rozchodzą. Poleciałam do tyłu. Miałam wrażenie jakby ktoś mnie popchnął. Ale nie miałam potrzeby podtrzymania się. Ciało chciało leciec. Leciało. Latałam. Upadłam. Nic nie czułam. Trzymali mnie. Modlili się. Obudziłam się, Rozmawiali chwilę ze mną. Wyszłam z Zakrystii. Rozpłakałam się. Roześmiałam się. Zaczęłam śmiac się. I płakac. I dziękowac Bogu. Za spoczynek w Duchu Świętym. Przyjełam Eucharystię. Dostrzegłam dziewczynę z MAMRE. Podeszłam do niej i uściskałam ją. Miałam poczucie, że jest najbliższą osobą w moim życiu.

Już się nie bałam. Cieszyłam się. A patrząc na cierpiących, współczułam i modliłam się za nich.

Już się nie bałam.

---

Napisałam, bo musiałam. Żeby nigdy nie zapomniec. Bo to z pewnością był największy dzień.