I po plusie

*Szok. To szok. Ola jest zszokowana. Zamykają. Ta jesień mnie unosi, taka jest pozytywna. I głupia, spokojna. Ma odcieni tyle co liści. Żadnych nie czuję rozdarć, oderwań. Wszystko mi biegnie spójnym galopem. Kocham, nie kocham. Ale mi z tym dobrze, to takie moje. Śpię we wrzosie i papierze, łóżko mi służy. Przerażająco normalnie. Co jest krytyczne w szaleństwie to fakt, że po którejś złamanej zasadzie. Moralnej i przyzwoitej, przestajesz się zadziwiać. Najzwyczajniej wszystkie odstępstwa dla innych tobie tworzą monotonie. To już nie są pasje, to koleje, koleje, koleje... O szczęściu tak trudno jest pisać. Motyle nie poniosą. Uskrzydlą dopiero emocje. Jeśli miałabym wybierać, jak odejść, jak zostać. Pretensjonalnie w bólach. Żyć źle i tego wiecznie żałować.