Everyone has a summer.

Jako, że wszytskie przymusowe, intelektualne trudy dobiegły końca i pozostało mi tylko czekanie na wyniki, poświęcam te ogromy wolnego czasu na delektowanie się latem.
"Cudowne" lato, które niesie za sobą tyle przyjemności, staje się znienawidzoną porą roku już po pierwszym zbliżeniu z promieniami słońca.
Lato, które wpędza mnie w stan psychicznego rozluźnienia, otacza feerią barw, smaków i kształtów owoców i warzyw - jest kochane przeze mnie, ale bez wzajemności... Jak jednogłośnie stwierdzą moja skóra, oczy i nos, a także większość atopowców, lato mogłoby nie istnieć.
Chociaż bardzo chciałabym w pełni cieszyć się spędzaniem czasu z najlepszymi weekendowymi kompanami na lalikowej łące, to dobre wspomnienia przeplatają się ze swędzącymi oparzeniami słonecznymi i uporczywym katarem...
W ramach nie myślenia o wszystkich miejscach na ciele, wymagających okładów i drapania oraz ignorowania swojego upstrzonego piegami oblicza, poświęcam się temu, czego brakowało mi najbardziej.
Wreszcie mam czas i warunki na to, by zachwyty nad daniami z kulinarnych blogów przelać na... hm, blachy, patelnie i talerze.
Po udanej próbie zauroczenia rabarbarem (który dotychczas przywoływał okropnie kwaśne wspomnienia z dzieciństwa), przyszedł czas na afrodyzjaki.
Przygoda ze szparagami chyba jednak nie potrwa długo, gdyż nie pojęłam jeszcze fenomenu bezpłciowych badyli o smaku trawy... Podobno do niektórych rzeczy trzeba dorosąć.
Póki co dorosłam do tego, że siedzenie w kuchni wcale nie musi być kobiecym przekleństwem.

Brak aparatu sprawia, że nie mogę dzielić się kolorowymi efektami kulinarnych zmaganiań. Wszyscy ubolewają, na pewno.