Mogę robić z siebie dziwkę, ćpunkę, anorektyczkę,

mogę i chcę.

Ja nie boję się tak cholernie zwykłej inności.

Wolicie, żeby ludzie widzieli was jako najebane radością.

Żeby brzydzili się dotknąć kogoś innego, zupełnie innego niż wy i wasze

chujowo narysowane szczęście, któremu i tak barkuje nóg i rąk.

Taki wasz niewidzianly ból.

Zawsze jesteście we wszystkim najlepsze, a stanie po środu

doprowadza was do czystej furii.

Takie z was mega snobistyczne świnie.

Stanie w tłumie zwykłych, szarych dziewczynek, które I TAK ZAWSZE BĘDĄ TAK SAME TAK WY,

zabija was od środka, z każdą godziną, z każdym dniem nienawiść do

odmienności pojedynczych ludzi obrasta wasze mózgi, wielką i ślizgą bramą,

obsianą we wszystkie najobrzydliwsze reczy jakiekolwiek mogliście sobie wyobrazić.

Żyjecie karmiąc się bólem i cierpieniem innych, aż w końcu

wolicie przeskoczyć na tą drugą stronę i stać się totalnym zerem wsród

swojego własnego otoczenia, które TO WY SOBIE PODPORZĄDKOWALIŚCIE.

Stoiwszy za wami podporą i oparciem osoby chowają się w cienie

poniżanych rówieśników, aż nagle taki ktoś jak wy - zmory, zostaje zupełnie sam;

I wszystko zaczyna się od początku, jak w kalejdoskopie zmieniają się wasze

poglądy, żeby tylko znowu zapracować na tak wielką "reputacje" którą

Z WŁASNEJ GŁUPOTY UDAŁO WAM SIĘ STRACIĆ.

Jednak was - zażarte potwory już nic nie zdoła uratować.

 

*Kocham cię.