Pocałunek jest jak obietnica . To tak jakbyś powiedział : tak będę Cię kochał .

Chcę się tylko przytulić, nie mam ochoty na wielkie uczucia.

Nie zatrzymuj mnie, kiedy odchodzę, tylko pocałuj mnie, bym wiedziała, że mogę wrócić.

I nie mów że nie potrzebujesz miłości . Każdy jej potrzebuje.

Każdy człowiek jest inny, ale czuje to samo.

Mimo wszystko, przeciwko światu,  pokaż mi, że miłość jest zajebista.

Chciałabym , żeby mnie pokochał. Ale tak całą. Razem z moimi narzekaniami na życie. Razem z moim głupkowatym śmiechem. Pomimo mojego obłędu. Pokochał.

"Kiedyś". Nienawidzę tego słowa. "Kiedyś" brzmi jak "nigdy" .

Bez zakochań, zauroczeń i tym podobnym, proszę.

Empatia uczy dziwnej anatomii, że nie potrzebujesz nawet nóg, by trafić do drugiego człowieka.

Kiedy mówię, że Cię kocham, nie mówię tego z przyzwyczajenia czy żeby podtrzymać rozmowę. Mówię to, by przypomnieć Ci, że jesteś najlepszą rzeczą, jaka kiedykolwiek mi się przydarzyła.

Wyjdź z domu, to co, że pada deszcz. Śmiej się, to co, że nie masz powodu. Rób zdjęcia to co, że zła fryzura. Bądź jak kiedyś. Bądź tą małą dziewczynką, dla której łzy były powodem do dumy, a śmiech na porządku dziennym. Nie przejmuj się, bądź.

Tak jak obiecałam - dla Ciebie będę zawsze, pomimo błędów jakie popełniamy.

-Jesteś moim przyjacielem, powinieneś chcieć żebym była szczęśliwa .

-No tak, ale z nim..

-A z kim ?.

-Ze mną.

Nie pierdol, że nie potrafisz kochać. Każdy potrafi, nie każdemu się chce.

Nic do Ciebie nie czułam, zanim nie zacząłeś pisać. Pisać codziennie. A później przestałeś. Teraz tak potwornie mi zależy. Tobie już nie.

Skąd wiem,że tęsknię ? Nic porządnie nie mogę zrobić, każda moja myśl wiruje wkoło twej osoby, a gdy usiądę i wpatruję się w jedno miejsce, widzę Twoją uśmiechniętą twarz.