Selassie

Haile Selassie I (odrębna pisownia: Hajle Selasje I), Zwycięski Lew Plemienia Judy, Wybraniec Boży, Król królów Etiopii (ur. 23 lipca 1892, zm. 27 sierpnia 1975) - ostatni cesarz Etiopii (1930-1936 i 1941-1974). Jest także znany jako symbol religijny ruchu Rastafari, którzy uważają na podstawie Apokalipsy, że jest ostatnim z biblijnych Mesjaszów oraz wcielonym Bogiem zwanym przez rasta Jah, który przyszedł aby zakończyć wojny na ziemi i zaprowadzić tysiącletnie królestwo pokoju. Haile Selassie znaczy Święta Trójca lub Potęga Trójcy. Cesarz był znany także pod przedkoronacyjnym imieniem jako ras Tafari Makonnen. Haile Selassje jest tytułowym bohaterem książki pt. Cesarz Ryszarda Kapuścińskiego wydanej w roku 1978 i opisującej w drastyczny sposób niekompetencje, obłudę, hipokryzję i upadek absolutystycznych rządów monarchy. Człowiek Roku 1935 według magazynu Time i kawaler Orderu Orła Białego. Członkowie ruchu społeczno-religijnego Rastafari, który rozwinął się w latach 30. na Jamajce, pod wpływem kazań M. Garveya, uważają Haile Selassie za jedno z wcieleń Jah (Boga), który poprowadzi ludzi rozproszonych po całym świecie do Syjonu, ich Ziemi Obiecanej w Afryce. Rastafarianie albo fizycznie przesiedlają się do Afryki, albo usiłują wewnętrznie nie zapomnieć o Afryce, kraju Syjonu. Na pogrzeb cesarza przybyła wdowa po Bobie Marleyu Rita Marley oraz wielu rastafarian, chociaż każdy z nich wierzy, iż Haile Selassie I nigdy nie umarł i jest żywym Bożym wcieleniem JAH Rastafari wiecznie żywego Boga, 225. potomkiem króla Dawida i czeka na właściwy moment, aby zacząć prawdziwe wyzwolenie Afryki. Inni uważają, że Jah istnieje nadal, nawet jeśli cesarz już nie żyje. Sam cesarz pozostał jednak do końca życia chrześcijaninem obrządku etiopskiego i odcinał się oficjalnie od kierowania rastafarianizmem. Miał jednak do tego ruchu religijnego pewien rodzaj sentymentu, czego przykładem jest złożenie przez niego wizyty na Jamajce w 1966. Utworzona przez niego Fundacja Pomocy Etiopii, w czasie jego wygnania w Wielkiej Brytanii była silnie wspierana finansowo przez rastafarian na całym świecie. Po odzyskaniu tronu w 1941 odwdzięczył się on za to wsparcie przeznaczając spore obszary jednej z etiopskich prowincji dla rastafariańskich osiedleńców. Jego wizyta na Jamajce w 1966, gdzie witały go tłumy rastafarian i w czasie której spotkał się z rastafariańską starszyzną uczonych w Piśmie, przepełniła go mieszanymi uczuciami na temat tego ruchu. Według niepotwierdzonych informacji wykorzystał on okazję spotkania na skierowanie rastafarianizmu na bardziej pokojowe tory. Słowa Selassie, że rastafarianie całego świata nie powinni emigrować do Afryki, zanim w ich własnych krajach nie uda im się zwalczyć rasowego ucisku, stały się punktem zwrotnym ruchu. Paradoksalnie, pod koniec okresu jego rządów jedną z jego ostatnich ostoi w murszejącej strukturze władzy byli członkowie sprowadzonej przez niego zaraz po II wojnie światowej społeczności rastafariańskiej w Etiopii.