>45

Wstajesz rano, patrzysz za okno i widzisz słonecznie/deszczowo, ale zawsze szarą rzeczywistość. Jak i ja, biegniesz z wykładu na wykład, by w weekend wstawać gdy kogut zapieje i biec do pracy - byle się nie spóźnić, bo przecież tak chcesz studiować. I piszesz prace domowe z angielskiego poniedziałkowe ranki, bo wróciłeś z pracy niemalże nad ranem. Nawet, kiedy nie masz kolokwiów - jeden na drugim, nie dajesz rady - patrzysz na tych, których życie jest wieczną imprezą (cóż, ja akurat tego nie zazdroszczę), ale robsz wciąż swoje - bo masz cel. Tylko, czy czasem cel jest wart środków? Wyobraź sobie, że studiujesz to, co kochasz i widzisz swoją przyszłość w jansych barwach. Wyobraziłeś sobie? Poczułes się lepiej? To niezbyt dobrze. Wyobraźnia  to sfera, której używamy by widzeć to, czego nie ma. 

Ja mam to szczęście, że nie musze sobie wyobrażac. Nie jest tak kolorowo, jakby się wydawało. Ale wiem tylko, że widzę w tym cel połączę w jedym wszystko, co kocham - muzykę, poezję, sport, pisanie a przede wszystkim - 'czucie człowieka'. 

Co najlepszego może zrobić pedagog, psycholog? Pójść na studia pedagogiczne/ psychologiczne. 

Ten, kto przed studiami nie jest nimi, nie powinien tych studiów zaczynać.

 "Daj nam odechu pełną garść, na chwilę Boże zwolnij czas..."