The Golden Age of Grotesque

We sing la la, la la, la la lah...

Ciemna kurtyna odsłoniła pełnię tęczowych barw.

Ptaszki znów śpiewają, topi się ta bezsensowna skorupa.

Ale nie ta mamo, nie ta.

Nie myślcie, że wraz z powrotem dobrego humoru, radości i wiecznego optymizmu, pozbędziecie się moich cuuuuudownie głupkowatych filozofii.

Ale dzisiaj może jeszcze urlop:D

Ale wspomnę może o parkowych refleksjach.

Obserwując dzieci, bezdomnych, pijaków, studentów i podstarzałe kobiety dostrzega się jedną paskudną niepoprawność.

Całe życie wmawiamy sobie, że to nasze myślenie jest najpoprawniejsze, nasze poglądy najuczciwsze, nasza miłość najprawdziwsza. Walczymy z innymi o nasze racje, bijemy, wojujemy, mordujemy.

Staruszka patrzy z pogardą na bezdomnego, bezdomny z pogardą na dzieci, które biją inne dzieci i naśmiewają się z pijanych. Błędne koło?

A co z biednymi żuczkami, które przez nieumiejętność ciągłej walki lądują zwinięte pod murkiem?

Zero praw do egzystencji?

"Człowiek wielkiej miłości (...)

Którego nieodprata siła nie pozwoli mu pozostać bezczynnym,

Którego samotność ludzie mylnie postrzegają jako ucieczkę od rzeczywistości-

Podczas, gdy jest to tylko jeden jego sposób poznawania i przyjmowania rzeczywistości"

na zdjęciu Dejfffff, którego serdecznie pozdrawiam:D