Rybitwa białoskrzydła (Chlidonias leucopterus) - średni wędrowny ptak wodny z rodziny mew.

Cechy gatunku  

Brak wyraźnegodymorfizmu pułciowego. W szacie godowej ciało czarne poza podogoniem i ogonem, które są białe, pokrywy skrzydłowe, kuper i ogon białe, lotki popielate (pokrywy podskrzydłowe są czarne). Dziób i nogi czerwone. W szacie spoczynkowej ciało bieleje. Na głowie ciemna czapeczka, czoło białe. Od rybitwy czarnej różni się brakiem półobroży na ciemnym karku. Nogi czerwone, dziób czarny, grzbiet i pokrywy skrzydłowe stają się popielate. Pierzenie do szaty spoczynkowej zaczyna się w czerwcu. Wtedy staje się podobna do rybitwy czarnej i białowąsej, ale widać u nich lekko kreskowany tył głowy, czarną plamkę uszną, a na bokach piersi nie ma plam. Osobniki młodociane przypominają dorosłe w szacie spoczynkowej, chociaż mają trójkątną plamę na grzbiecie, a całe pokrywy skrzydłowe są jaśniejsze i bardziej brunatne niż u rybitwy czarnej. Ich grzbiet kontrastuje z białym kuprem i ogonem. Gdy leci widać na skrzydłach czarne lotki. Podobna do rybitwy czarnej, ale jej upierzenie jest bardziej kontrastowe, ogon jest lekko wcięty, i prawie prosty. Rybitwa białoskrzydła jest większa od szpaka. Mimo, że jest płochliwa to nie ukrywa się i można ją znaleźć na odsłoniętych miejscach nad wodą. Podobnie jak inne rybitwy mało chodzi, a większą część czasu spędza w powietrzu. W czasie przelotów zbiera się w grupy liczące paręnaście osobników, wyjątkowo stada mogą dochodzić do setek. 

Głos 

Słychać jej szorstki krzyk "krek" lub "czr-re". 

Biotop 

Gniazduje nabagnach otoczonych łakami z oczkami otwartej wody oraz kępami wysokiej trawy, w płytkich strefach przybrzeżnych, na mokradłach, zabagnionych dolinach rzecznych, zbiorniki zaporowe porośnięte szuwarami i zalewanych łąkach. Zimą środowiska bardziej zróżnicowane, łącznie z jeziorami izaroślami magnowymi. W okresie lęgowym rybitwy są ściśle związane z wodą, ale w czasie przelotów może oddalać się od niej. Warto podkreślić, że wiele z nich nie oblatuje Sahary po jej obrzeżach, wybrzeżami Atlantyku czy Doliną Nilu, ale pokonuje ją lecąc wprost ponad jej powierzchnią. 

Pożywienie  

Głównie owady i ich larwy, które może łapać w locie, oraz inne bezkręgowce jak pajęczaki, mięczaki, pierścienice, ale też żaby, kijanki i małe ryby do 5 cm.

Gdy poluje trzepie skrzydłami podobnie jak jaskółka lecąc nisko nad zbiornikiem lub łąką (2-3 m wysokości). Zawisa w locie i rzuca się na ofiarę, lecz raczej bez nurkowania. Żeruje często z rybitwami czarnymi. Zbiera owady znad powierzchni wody lub lądu.

Ochrona 

Gatunek chroniony. W Polskiej Czerwonej Księdze uznany za gatunek bliski zagrożenia.

Zdjęcie udostępnione z http://www.photoblog.pl/zebonka

Ten pb bierze udział w konkursie na najlepszy pb 2010.

Zamiast komentarza ZAGŁOSUJ  na ten pb