Wielu odeszło-my w ciąż stoimy.

Dziękuje za wszystkie komentarze w poprzedniej notce.Zabrakło mi obecnie weny,by coś sensownego napisać.Jednak zamieszczam pewnien smutny wiersz,który moze tyczyć się do wielu ludzi... Błądząc po świecie, szukają sensu życia, będąc na zakręcie, spadają jeszcze bardziej, z wielkiej wysokości, bez cienia nadzieji, nie zaznając miłości. Obojetne oczy,blada cera, życie coraz bardziej ich sponiewiera, rzuca w coraz większe przepaści, przekraczając granice wytrzymałości, serce się łamie w obec ludzkiej obojetności, wobiec krzywd i braku zrozumienia. Kto pomoże?krzyczą bezgłośnie, ale na końcu tej drogi, która ciągnie się bezlitośnie, nie słychać już nic, tylko cisza i bicie ich serc:(