No i co teraz ? Teraz mamy święta, zaraz będzie sylwester, wszyscy będą sumiennie reasumowac swój rok, będą się zachwycac jak sie zmienili, jacy teraz są cudowni i obrosną w jeszcze większy narcyzm. Następnie spiszą liste postanowień na następny rok, które nigdy nie dochodzą do skutku, bo zapominamy o swoim życiu, o swoich głupich postanowieniach, zapominamy o sobie i porywamy sie w wir pracy, której nikt nie docenia, kązdy chce tylko więcej, nie spojrzy na to co ma. W przyszłym roku, a właściwie u schyłku tego także miały zajsc/ zajdą zmiany, ale pewnie do tego nie dojdzie, bo mimo stereotypowej odwagi jaka mną rządzi, boje się uczuc, nie chce ranic, choc cyklicznie to czynię. Nawet jeśli sama sobie nakaże pewną powinnosc, za miesiąc z niej zrezygnuje, bo jestem samotnikiem. Za każdym razem gdy do tego podchodzę , wycofuje się coraz to wcześniej, a wszystko przez jeden własny błąd , który Ty kiedyś, dawno temu, pozwoliłeś mi popełnic, a potem sam zachowałeś się jak ja w tym momencie. Nienawidzę Cię tak samo jak lubię. I tak już zostanie. Istota poznania sama siebie idzie mi coraz gorzej, nie oddam jej także w czyjeś ręce, szybko zaufam jednak "ja wszystko sama" . To musiały byc chyba pierwsze słowa jakie wypowiedziałam mają te kilkanaście miesięcy ^^

A teraz gdy moge zmienic wszystko, znowu chowam się do swojej ciszy osamotnienia z kubkiem kakao i utwierdzam się w przekonaniu, ze to kocham, ze swiat jest piekny i nie wiem czy jest potrzeba zmieniania czegokolwiek, a wystarczy najdrobniejsze potknięcie i wtedy tracę całą wiarę, błagając o zmiane. Paradoks.

Człowiek kocha albo nie kocha, i żadna siła na świecie nie ma na to wpływu. Możemy udawać, że nie kochamy. Możemy przywyknąć do drugiej osoby. Możemy przeżyć całe życie w przyjaźni i wzajemnym zrozumieniu, założyć rodzinę, kochać się każdej nocy i każdej nocy mieć orgazm, a mimo to czuć wokół żałosną pustkę, wiedzieć, że czegoś ważnego brakuje. - Paulo Coelho.