Na obraz swój i podobieństwo

Człowieka z gliny ulepiłem

Ach, jaki to żal i przekleństwo

Że rzeźbić się nie uczyłem.

Na ziemi ludzie modlą się do mnie

Dziękczynnie wznoszą ręce do góry

Niezmordowanie wierzą w mój talent

Boskie karykatury...

A ja tymczasem znów wracam na tego bloga, choć coraz mniej sensu w nim widzę. Wracam, bo lubię przelewać na niego fragmenty aktualnych myśli, a potem dziwić się sobie, i zastanawiać co mi też w tej głowie zalegało.

A teraz jest wspaniale. Jakiś czas temu permanentnie odblokowałam się w sobie. Ktoś mi obiecal skrzypce i ta wizja słodko mnie wypęłnia.

Siędzę, bo czekam, piszę, bo potrzebuję i śpiewam, bo to uwielbiam ponad wszystko. Ćwiczę się...

A tak poza tym to, jak widać, tkwię po uszy w chaotycznej sobie.

Patryk powiedział, że to zdjęcie (z czasów gdy moim znakiem rozpoznawczym były długie odrosty) idealnie oddaje charakter naszych relacji.