...Smak życia to właśnie umiejętność przeżywania... — Antoni Kępiński Cisza Oczy wpatrzone w jeden punkt Huk na mocy wzbiera apogeum osiąga w witrażach wibruje organowy grzmot swą powagą zabija, przytłacza ani jedno słowo nie pada ani jeden szept postacie nieruchome jak posągi kamienne cisza A potem ona wchodzi w zwiewnej sukni jak mgła wiolonczelę jak kochanka przytula i smyczkiem gładzi struny. Gra Serce ściska niewidzialną ręką i łzę ukradkiem na posadzkę upuszcza nie jedną lecz tysiące. Wszystkie twarze skierowane na nią zamyślone, zatopione w dźwiękach A ona jakby tańczyła i wszyscy z nią lecz nikt się nie poruszył ani na krok KCŁ:*