Tu gdzie szczerość, obłuda, prawda i fałsz,prowadzą wojnę ze sobą, cmentarny marsz.

Tu gdzie wierność, zdrada, miłość, nienawiść,wciąż idą w parach jedna drugą chce zabić.

Tu gdzie smutek, radość, ból, ukojenie,przychodzą jedno po drugim, przeznaczenie.

Tu gdzie nie jedna historia kończy się fatalnie,życie to nie spektakl - niema próby generalnej.

Smutna, opiera czoło o okno w czarną noc, bez gwiazd, fale morza uderzają o falochron.

Martwy chłód, nocne bryzy,za szybą płatki śnieguosiadają na froncie starej markizy.

Jak smutek na dnie jej serca, smutek bez końca, przez niego pokochała zachody słońca.

Wiesz ,że niema co zganiać na los, boli ciężki dla serca cios,

Gdzie pocieszycielka chwili niedoli,pamięta ostatni pocałunek winna Bogu ducha,

był jak gorzki sekret szeptany do ust nie do ucha.Związek tonął wzdłuż linii nurtu podczas ostatniej kłótni

pobili się ostatnimi deskami ratunku.Na samą myśl o tym serce prawie jej pękło, 

zostały zdjęcia które na chwile zatrzymały przeszłość.Dalej kręci się ziemia, a gdyby mogła cofnąć czas 

lub wiedzieć jak wymazać przykre wspomnienia.Otula zmarźnięte ciało grubym kocem, 

w rękach gorąca herbata nalepsza na chłodne noce.Z nerwów masuje skronie czubkami palców, 

znów rani to coś czego nie można wyrazić łzami.To podły chichot losu, 

wyciąga ręke gasząc gorącą żarówkę w osłoniętym kurzem kloszu.Zasypia sama z własnymi myślami, 

płacz goi rany, ból przez ludzi których kochamy.

wiesz co mnie boli? że w głowach się pierdoli