My szaraczki mamy tak cały czas

Pozwólcie, że się teraz odrobinę rozmarzę.

Poddaję się... codziennie coraz bardziej się poddaję...

swojej intuicji, samej sobie...

W końcu przestaję walczyć ze sobą o siebie - po długiej, zbyt długiej bitwie, którą przegrywałam też zbyt wiele razy. Wygrać tylko siebie czy raczej aż siebie?

Mam ochotę śledzić dźwięki w powietrzu i trzymać Cię za rękę- choćby tak nierealnie i we śnie jak dzis- całą noc, przytulać się i wsłuchiwać w oddech początku i końca, które straciły znaczenie.

Wtapiać się w rzeczywistość wszystkimi jej barwami, chłonąć dźwięki... i kochać z całej siebie, oddawać siebie i dzielić się. A jednocześnie zostawać sobą, w tym samym czasie będąc słodkim "MY".

Pewnie o czyms zapomniałam, prawda?

Taaak... wiem- matura