to smutne

to smutne ile smutnych osób żyje na tym świecie. Codziennie popelniane są samobójstwa, kilka razy mało by brakowało i dołączyłabym do nich. do ludzi zwanymi 'tchórzami'. To tak nie jest, większość ludzi tego nie rozumie. Moje ręce wiele razy były kaleczone, dawałam sobie z tym rade, raz dzielił mnie dosłownie milimetr. Z jednej strony cieszę się, że mi się nie udało, ale nie do końca. Niestety niedaawno odświeżyłam rany, po prostu nie wytrzymałam, udawalam silną i szczęśliwą dość długo, dopóki właśnie wszystko spadło mi na barki. Gdy widziałam nasze zdjęcia, szczęśliwych. Teraz nie czuję już nic, pustka, gorycz, rozczarowanie, obojętność, brak chęci na cokolwiek. Wszystko straciło sens, moje oczy są smutne gdy usta się śmieją, lecz mało kto to zauważa. 'boze Patka Ty cały czas się śmiejesz, nigdy nie widziałem Cię smutnej, zawsze taką cie pamietam'. Właśnie, może to i lepiej, jest ciężko, ale daje rade, czasami naprawde ledwo to znoszę, wiec sięgam po moją przyjaciółkę i ból staje się przyjemnością, faktycznie moja dusza wiele przeżyła, ten kto następny ją dostanie, zdobędzie jeszcze więcej doświadczeń. To te rany, blizny pokazują jak bardzo mi was wszystkich brakuje. Ale są to tylko chwile. Bo obojętne jest mi to czy się z kimś spotkam czy nie, czy tu źle powiem, czy tu. Już nic nie ma najmniejszego sensu, więc jak zacznie mi cie brakować, to uwierz, usiąde i mi przejdzie. Nie mam osoby którą kocham, nie ma osoby która by mnie kochała. Może to dlatego. Ale nieważne, bo 'miłość' w moim słowniku już nie istnieje, straciło to na wartości, nie mam zamiaru się po raz kolejny nieszczęśliwie zakochiwać. Jak najdalej od tego. Nie chcę się paprać w tym gównie. Dojrzałam. Nie chcę cierpieć jeszcze bardziej niż teraz cierpię. Chcę być niezależna. Ale jak, jeżeli nadal o Tobie myślę, tęsknię, wspomnienia, słowa, gesty, czyny <-- ale nie martw się, to też jest chwilowe. Jedyne co mnie interesuje i na czym mi zależy to uczucia Karoliny, jej stan psychiczny jak i fizyczny, nie ma nikogo poza nią i moją rodziną. Nikt nie jest dla mnie tak ważny jak oni. Wszyscy odchodzą, zawodzą. Moją misją jest im pomóc i trwać przy nich, żyje dla nich. Ile pożyje? zależy od społeczeństwa, człowieczeństwa, psychiki i chwili. W każdym momencie może mnie nie być. A co jeżeli czytasz to, a ja już dawno nie żyje?