amat.

wycieczka przesunięta NAPOFERIACH

ostatnio jest dosyć chaotycznie w mojej głowie i w sercu. całą mnie przepełnia wielki niepokój, tęsknota i jakaś dziwna pustka, której nie mogę zdefiniować. z jednej strony ten kłopot wynika chyba ze spraw które są w moim najbliższym otoczeniu, chodzi o szkołę, rodziców, a raczej to jaki fatalny kontakt z nimi mam, o strach w obawie przed odejściem z mojego życia osoby która praktycznie mnie wychowała i fundamentalnie zaczęła budowac ze mnie coś na kształt człwieka, o stratę przyjaciela oraz dawnych kontaktów i o to że mimo mojej niechęci i bronienia się z całych sił to wszystkie mosty za mną same się palą lub robią to kolejne minuty i sekundy tego beznadziejnego bytu.
druga sprawa to całokształt tego co każdy przywykł zwać zyciem czy darem. ale przeciez mówienie tutaj o życiu jak o najpiękniejszym co mogliśmy dostać jest kłamstwem. bo życie nie jest piękne i kolorowe. istnieje na nim tyle zła i nienawiści jak i rozpaczliwej wrogości bliźniego do bliźniego, zachłanności z jaką walczymy o pieniądze czy dobra materialne. tak, bo dzisiaj walczymy o rzeczy nieistotne. nie zwracamy już uwagi na niebo nocą i na to jaką tajemnice kryje. jestesmy zbyt zajęci, zabiegani. tylko problem w tym że sami do końca nie wiemy za czym. zabijamy, kradniemy, obwiniamy siebie nawzajem, oszukujemy i zadajemy ból. tak nie wygląda ten idealny świat o którym mówi biblia.
mam wrażenie że nie ma już w co wierzyć.