Powrót (?)

Wróciłam (?)

nie wiem sama.

Nie było mnie trochę, miałam poukładać sobie w tej lepetynie, a jeszcze bardziej się zgubiłam.

Zmieniłam się. Zmienili się ludzie.

Ogólnie:

Przeszłam do następnej klasy, wynik dla mnie nie zadawalający.

Z M2 rozstałam się w pierwszych dniach maja i nie żałuję.

Zaraz potem skręciłam kolano i naciągnęłam wiązadło. Efekt: noga w szynie. Kontrola we wtorek.

Miała być radość, miał być uśmiech.

Jest smutek, ból i cierpienie :(

Każdy dzień jest podobny do poprzedniego.

Zasypiam z łzami na policzkach, budzę się z nimi w oczach.

Nie umiem cieszyć się z życia i go doceniać.

Nic nie cieszy jak kiedyś. Zaczyna stawać się to wszystko obsejsą, lękiem i dziwną nadzieją.

Podobno najkrótsza droga do obłędu prowadzi przez samotność.

Myślałam, że jestem silna, że nie łatwo się poddaję. Myliłam się. Dopiero teraz zdaję sobie sprawę, jaką mam słabą psychikę i na dodatek jestem zupełnie sama.

Przestają mnie rozumieć inni, i sama siebie też nierozumiem.

Podczas tych 2 miesięcy chciałam wkroczyć kilkakrotnie na swoje życie.

"podobnie jak myśl o samobójstwie, myśl o samotności bywa czasem jedyną formą protestu na jaką nas stać, gdy wszystko zawiodło, a śmierć ma w sobie jeszcze ciągle więcej grozy niż uroku."

Gustaw Herling-Grudziński

Nie. Prowadzenie tego bloga jest bezsensem.

Gówno to każdego obchodzi co kto czuje.

W tym świecie jest się nikim.

Dziękuję i przepraszam.

Życzę każdemu szczęścia.

Agnieszka