wypijmy za błędy...

https://www.youtube.com/watch?v=WiZ11V1hsq0&index=1&list=LLilArOtzsL63JNqqJjasPeQ

Kiedy kładziesz się spać, ona już czeka. Przytulasz ją. Robisz to- bez wahania, wątpliwości i przymuszenia. Wiesz, że jest dobra. Nie jest może Twoim przeznaczeniem, ale Twoje serce będzie zawsze otwarte na jej osobę. Odpalasz jednego papierosa, później drugiego, zaglądasz do książki, kąpiesz się, znowu palisz i tak mija Ci czas. Czas, który poświęcasz na drobne rzeczy ucieka Ci przez palce. Na początku po mału, jednak z biegiem zdarzeń zaczyna przyśpieszać. Nabiera prędkości jak bicie Twojego serca gdy ona się zbliża. Pijesz kawę z rana i właśnie ona przechodzi Ci przez myśl- błyskawicznie, jak się pojawiła w Twojej głowie, tak znika. NIe masz wyrzutów sumienia, bo dlaczego miałbyś mieć. Była tylko krótką myślą. Małym ziarenkiem słonecznika- a przecież kwiat ten składa się z wielu takich maleństw. Znów palisz papierosa, myjesz zęby i kładziesz się spąć z jej imieniem na ustach. Wszystko jest tylko pozorem. Kiedy wstajesz znów myślisz jaki kolor szminki ma dziś na ustach i przypominasz sobie jak śmiały się jej oczy. Szukałeś tych oczu w wielu miejscach, jednak na próżno.  Zastanawiasz się jak żyje, jak wiąże włosy do snu i kto zaprząta obecnie jej myśli. Wszystko wydaje się nie mieć najmniejszego znaczenia. Golisz się, idziesz wchłonąć trochę wiedzy. Czasem napiszecie coś do siebie, ale to przecież nie ma znaczenia- nadal jest to ziarenkiem. Poznajesz różnych ludzi po drodze, odwiedzasz parę miejsc i próbujesz nowych rzeczy w życiu. Kurz, który zbiera się na meblach przypomina Ci, że czas który jest przecież Twoją subiektywną oceną rzeczywistości  mija mimo wszystko. Pijesz drinka, później kolejnego i znów przychodzi Ci do głowy myśl, że ona Cie potrzebuje. Budzisz ją w środku nocy i narzucając się, żądasz, żeby powiedziała chociaż kilka słów. Jej głos jest dla Ciebie ukojeniem i nieważne jak się przed tym  bronisz, pragniesz jakiejkolwiek bliskości. Nie wiesz, czy chcesz zostawić sobie jakąś furtkę, drogę ucieczki od rzeczywistości, czy może po prostu już taki jesteś, ale robisz to. Problem widocznie polega na tym, że nie wiedziałeś, że z jednego małego ziarenka może urosnąć kwiat. Na początku jest to mała roślinka, która cieszy oko, później jednak wymaga od Ciebie coraz więcej czasu i uwagi. Roślinka, która wydaje Ci się być Twoją, zaczyna żyć własnym życiem i Cie już nie potrzebuje. Nie można mieć i wróbla i gołębia. Po prostu nie można. Nie są to zwierzęta, które będą się cieszyć swoim towarzystwem, tylko będą walczyć o pożywienie, nieważne jak bardzo by się tolerowały.  Tak już w życiu jest. Nigdy nie liczyła się ilosć wylanych łez, tylko ich powód. Może nie płakaliście za sobą jak wyjeżdżała, ale teraz jest tu. Tak blisko, jak nie było jej dawno i masz szansę wszystko naprawić. Bierz się do roboty. Czas nie będzie czekał.