. : .

Najlepsza pod słońcem...

Czasem zastanawiam się jakby to było gdybym jej nigdy nie spotkała na swojej drodze...

Może łatwiej byłoby się pogodzić z myślą, że aktualnie jest stracona, bo nie byłaby to moja sprawa.

Uboższa byłabym o te 2 lata doświadczeń, możliwe, że umarłabym w  depresji, bo w czasie kontuzji Grafa i problemów oddechowych Noormana to właśnie ona była oderwaniem od przytłaczającego dnia, była czymś na czym chciałam skupić ostatnie pozytywne jednostki energii, była moim narkotykiem, od którego się uzależniłam jak cholera.

2 lata ciężkiej, rzetelnej pracy.

2 lata pełne łez i radości, sukcesów i porażek.

Wszystko zrobiłyśmy razem, ona zawzięta jak cholera, ale zdolna i mająca chęć wykazania się, ja z częstą ochotą rezygnacji, ale równie zawzięta i marząca o szczęśliwym zakończeniu.

Mały rozmiar,ale wielki temperament.

Szczęśliwe zakończenia niestety tylko w filmach. Rzekłabym że wyszło nam pół na pół.

Miałam wybór... Albo zostać w tym syfie i być stracona razem z nią, albo...

No właśnie, niektórzy myślą, że przysłowiowo kopnęłam ją w dupe, ale tak nie było!

Nie mogłam, nie miałam do niej prawa, wszystkie starania poszły na marne.

Nie, nie dało się.

Czy żałuje?

Bardzo. Chociażby włożonej pracy, z której nikt nie skorzystał, o została zmarnowana.

Nie żałuję doświadczeń. Wspólnych. Moich i jej. Nauczyło mnie to wielu rzeczy, spokoju, umiaru, rozsądku.

Co mi zostało?

Przede wszystkim tęsknota, czasem za dreszczykiem emocji, często za prawdziwym, dostadnym zrozumieniem.

Zdjęcia, stosy zdjęć, ukazujących w kolejnych etapach naszą znajomość, zaufanie, w końcu i harmonię.

Żal, żal i jeszcze raz żal, zmieniający się pomału w pewne niezadowolenie i może nawet złość.

Będę pamiętać.

Bo było i nie ma...

Mała Iskierka z wielkim sercem...