Piżamka w spajdermeny.

Śmieszą mnie ludzie, którzy za wszelką cenę muszą być z kimś w grupce, z kimś się zadawać, gdy ja sobie przebywając sama, bez żadnego problemu z tym widzę, jak mimo pozorów świetnej zabawy to żałośnie wygląda.

To, że nie mam nic przeciwko przebywaniu sama ze sobą, nie znaczy, że nienawidzę ludzi, lub jestem introwertykiem, czy cokolwiek. Nawet, jak się mnie bliżej pozna, potrafię być gadatliwa, tylko chodzi o to, że ja nie robię nic na siłę. Jestem normalna.

W grupce siła, w grupce cię wyśmieją. Gdy ktoś jest dobrym obserwatorem, może się z takiej grupki pośmiać widząc, że żeby odwrócić uwagę od siebie, obgadują innych. Tacy ludzie śmierdzą strachem przed byciem zostawionym samemu, wyśmianemu za bycie sobą.

To żaden sekret, że nie lubię się narzucać ludziom. Po prostu widzę, jak obrzydliwie to potrafi wyglądać, ale ja akurat może trochę przesadzam, co ma też związek z moją nieśmiałością, nad czym pracuję i przy tym nowe otoczenie pozytywnie na mnie wpływa. Nie boję się przyznać co do moich wad, mam ich świadomość, co nie znaczy, że natchmiast, zaraz się zmienię. Nigdy nic na siłę.