sardonicus

... .

Są ta­kie miej­sca, w których umiera się po­woli. Dzień po dniu mniej jest siebie sa­mego w so­bie sa­mym. Dzień po dniu sa­mot­ność otu­la Cię szczel­niej. W ko­morze, w której is­tniejesz ro­bi się co­raz ciep­lej. Nie wiesz na­wet kiedy za­sypiasz, by się nie zbudzić.

Są ta­kie miej­sca, w których żyjesz z przyz­wycza­jenia. Ktoś po­wie­dział, że trze­ba ra­no wstać z łóżka, więc wsta­jesz. Mówi się, że nie można żyć bez te­go czy tam­te­go, dla­tego jesz, od­dychasz, po­pijasz niep­rzet­ra­wione sny zimną kawą, przew­ra­cając kar­tki ga­zet zad­ru­kowa­ne his­to­riami z obojętne­go Ci świata. Może pra­cujesz, a może tyl­ko od­mie­rzasz upływający czas. Budzisz się późno, wcześnie chodzisz spać; to skra­ca Twój dzień, czy­niąc go znośniej­szym.

Są ta­kie chwi­le, w których dos­trze­gasz własną śmie­szność i iro­nię te­go, co na­zywasz swoim życiem. Dos­trzegłbyś je­go sar­do­niczny uśmiech, gdy­byś nie za­mykał oczu na wszys­tko.