Przyszła wios­na. Spójrz kocha­ny!
Ko­loro­wa jak co ro­ku
Błękit nieba, żółć żon­ki­li
Tyl­ko Ciebie brak przy bo­ku...

Przyszła wios­na. Pat­rz naj­droższy!
Wszys­tko zno­wu żyć zaczy­na
Ożywają kwiaty, drze­wa
Tyl­ko ty nie wsta­jesz, Ty je­dyny...

Ach, pa­miętam tak dokład­nie
Two­je us­ta, gdy się śmiały
Dziś tą czer­wień wytęsknioną
Ziar­nka pias­ku przy­sypały

Już nie widzę tych płomieni
Który w oczach tak is­krzyły
Te płomienie w Twoich oczach
Dziś łzy deszczy po­gasiły

Jeszcze słowa w uszach szu­mią
Z Twoich ust słod­ko płynące
Jeszcze widzę ta­ki ob­raz:
Ty, Twój uśmiech, Two­je słońce

Two­ja twarz skąpa­na w le­cie
Ta­ka piękna, ta­ka żywa
Dziś ta ducha poz­ba­wiona
W zim­nym gro­bie niech spoczy­wa

Cza­sem na­wet mam wrażenie,
Że wciąż jes­teś przy mym bo­ku
Na­wet cza­sem gdzieś Twój kon­tur
Błyśnie w słońcu, przem­knie w mro­ku

Lecz już zdałam so­bie sprawę,
Że Cię nie ma, wbrew mej wo­li
Że już Ciebie nie zo­baczę
I dla­tego tak to bo­li

Tak bym chciała dot­knąć Ciebie
W Twe ra­miona znów się wtu­lić
Ręce Two­je wy­całować
Że Cię kocham To­bie mówić

Cze­mu cza­su nie star­czyło

By pożeg­nać się choć z Tobą?
By na ser­cu lżej mi było?

Więc dlacze­go to tak nag­le
Wszys­tko nam się po­sypało?
Prze­cież miałeś tu­taj wszys­tko!
Cze­go To­bie bra­kowało?

znów.

Requiem aeternam dona eis, Domine, et lux perpetua luceat eis. Requiescant in pace. Amen.