I tak wyglądają moje walentynki. Mam nadzieję, że zobaczę Oskara i trochę z nim pogadam, bo jakoś mi dziś opadł cały ten optymizm i poczułam się samotna max. A najchętniej wyszłabym z domu, by nie musieć o niczym myśleć. Rozerwać się trochę, zapomnieć. Ale przecież to walentynki, nie lubię ich i nie obchodzę, jednak to już by była przesada, gdybym spędziła je z Dawidem. Bo już mi się zapowiadał, że będzie chciał mnie wyciągnąć z domu. Ale dziś nie mogę dać się namówić. Niestety. Wczoraj byłam trochę na metaxie z nim i z Rogerem. Mam z nimi zdjęcia. Obawiam się reakcji Oskara na te zdjęcia, muszę mu powiedzieć, że w ogóle tam byłam, bo jeszcze tego nie zrobiłam. I z każdym dniem coraz bardziej tęsknię, coraz więcej myślę o powrocie i tak bardzo chciałabym, by to już był kwiecień...