Życie i my

      Nic już nie wiem. Co zrobiłam, co będzie i tak dalej. Nie wiem co chciałam osiągnąć, co osiągnęłam i czy w ogóle coś. Jutro chyba nie pójdę do szkoły. Na języku mam smak milki, która smakuje jak toffifee, w uszach brzęczy mi "I gave You all" a ja nie wiem co zrobić. Ze sobą, swoim życiem i wszystkim innym. Dziewiąta dziś jedynka, słodko. Jebać to. Przepiszę Ci zeszyt z biologii, żebyś miał łatwiej. Może to Cię zmobilizuje, moje prośby i starania. Do tego, żebyś zdał bez tego pierdolenia nauczycieli ile to masz jedynek i tak dalej. Tak poza wszystkim - jesteś dla mnie bardzo ważny. Czasem zastanawiam się, czy naprawdę Cię kocham. Ostatnio nawet chciałam Ci o tym powiedzieć. Ale nie bierz tego do siebie. Kocham Cię. Nie chcę Cię stracić, choć czasem zachowuję się w stosunku do Ciebie tak wstrętnie, jakbym chciała. Wcale nie chcę, nie przeżyłabym tego. Mam nadzieję, że to wystarczający argument na uwierzytelnienie mojej miłości; dowód; objaw miłości. Wiem, że nie powinnam wątpić, ale jestem bardzo słaba (psychicznie). Po prostu nie latam, gdy mnie całujesz i nie wiem, czy to sprawa tego, że nie przepadam za całowaniem tak bardzo jak wszyscy. Lubię czasem słodkie całusy, ale nic więcej. Nie czuję przy tym nic nadzwyczajnego. Może tylko tyle, że lubię miękkość Twojego języczka. Ale przecież nie o to chodzi, chyba czuje się wtedy co innego. Ciekawe co Ty czujesz. Co, jeśli nie będziemy mogli mieć dzieci przeze mnie? Lipa fchuj. Często o tym myślę...