Smile, please. ;) 

1 listopad. właściwie już 2.

Ostatnimi czasy zbyt wiele się nie dzieje. Relacja między mną, a osobą mi najbliższą uległa zmianie, unormowała się. Bardzo dużo mam zajęć na głowie. Nie dość, że korki z rozszerzonej matematyki, to jeszcze wypracowanie na olimpiadę z polskiego, muszę też systematycznie nadążać za programem szkolnym. Mam nadzieję że dam radę, a przynajmniej do osób mało wytrwałych nie należę, więc zawsze to jakieś pocieszenie.

Dzisiaj odwiedzę ponownie groby dziadków, by zapalić znicze świaczące o tym, że mimo iż ich życie wygasło, to nadal są oni pamiętani. Sądzę, że w takich dniach warto także wspomnieć o ludziach żyjących na tle epoki wojny i okupacji, których płomień życia wygasł za wcześnie, podczas gdy otwierały się wrota dorosłości, świat stał otworem, czekały ich miłości, przeciwności i powodzenia, których rytm przerwały te traumatyczne okoliczności. Ogólnie nie interesuję się historią, uważam ją za nudną, ale dzięki literaturze omawianej w trzeciej klasie liceum, mogłam otworzyć oczy na krzywdy wszystkich ludzi z tamtych okresów lat. Myśląc o nich ogarnia mnie współczucie. Przecież oni wszyscy byli niewinni, mieli prawo do szczęścia, a mimo to musieli zginąć podczas obrony Polski. według mnie to niesprawiedliwe. Porównując jeszcze fakt, że ojczyzna nasza nie przypomina kraju o normalnym poziomie społecznym i godnej stopie życiowej. Polska znajduje się teraz na szczycie skrajnego obłędu, gdzie władza dyryguje ludźmi jak marionetkami, którym wydłuża się lata `odgrywania ról` na scenie życia, a które same miotają się nie mając wszelkiej nadziei na poprawę warunków. Uważam, że warto byłoby mieć szacunek do poległych ludzi, jak i zarówno pamięć - chociaż tyle im się należy. Jestem zbyt wrażliwa na myślenie o ich podłym losie; ale też pocieszające jest to, że teraz mają los o wiele lepszy.

Zaduszki - okres gdy wracamy pamięcią do czasów, w których towarzyszyli nam ci wszyscy już nieobecni, spoczywający w mogiłach. Data ta skłania do przemyśleń, refleksji nad życiem, nad tym, gdzie przebywają wszyscy przez nas kochani, a jednak ci, którzy od nas odeszli. warto uciec się do wspomnień, myślę że to jedyne `miejsca` gdzie osoby już zmarłe można dostrzec jako żywe - ponadto człowiek żyje, póki się o nim pamięta.

Również należy zastanowić się nad swoim życiem: czy należy coś zmienić? przedsięwziąć? może polepszyć relacje z innymi? przewartościować poglądy? korzystać z pełni życia? w końcu życie mamy jedno i należałoby mieć poczucie jego spełnienia. A przede wszystkim trzeba mieć na uwadze fakt, że nie możemy beznamiętnie przejść przez życie. Nie mówi nikt tutaj o spektakularnych wydarzeniach, by dążyć do byciu `na językach`, ale o doczesności, która miałaby być obfita w uniesienia uczuć. Liczę na to, że zdołam coś podobnego stworzyć i będąc w sędziwym wieku, uznam swoją egzystencję za spełnioną i godną ponownego przeżycia.