Ach, wiem, że na zdjęciu jesty tylko jakaś dziewczynka, ale co tam! Wzięło mi się na pisanie poezji. Chciałabym się pochwalić moim najnowszym wierszem.

Pieśń upadłych


Zmienna twarz, ta sama dusza,
Lecz inne zachowania.
Ten sam chłopak, ta sama miłość,
Ale inne czasy.
Tysiące wcieleń, przeklęta miłość,
Jednakże są jednością.

Podróż w czasie.
Ona.
Śmierć.
Jej oczy patrzące na ból.
Fala ciepła.
Strumień ognia.
Siedemnaście lat bez siebie.

I historia znów zatacza koło.
Dzieciństwo.
Dojrzewanie.
On.
Śmierć.
Smutek w jego oczach.

Za każdym razem
Miłość ją zabija.
Niewinny pocałunek,
Zranione serce.
Nie wie nic.
Ile jeszcze wytrzyma?

Aż pojawia się luka.
Wszystko się zmienia.
Widzi Głosiciele,
Nie umiera,
Kocha bez warunkowo
Przeklinając ich przekleństwo.

Czy Bóg pozwoli?
Czy Szatan rozplącze ich z niewoli?
Czy miłość przetrwa...
Bez przekleństwa?