Wiecie co jest najgorsze? Fakt, że druga osoba kocha Cię całym sercem, nie widzi Twoich wad, próbuje dać Ci tyle szczęścia ile potrafi, a Ty chcesz pokochać ją tak samo jak ona Ciebie. Dajesz jej pieprzoną, fałszywą nadzieję, a później okazuje się, że jednak nic nie czujesz. Chciałabyś, starasz się za wszelką cenę jednak coś poczuć. Ale to na nic. Oszukujesz sie.  Nie potrafisz odwzajemnić tych uczuć. Chcesz tej osobie wyznać co tak na prawdę czujesz, a właściwie czego do niej nie czujesz, ale boisz się jej zranienia i odrzucenia. Wiesz, że nie pokochasz nigdy jej, nie mówisz jej prawdy bo boisz się jej cierpienia. Unikasz jej, ona wie, że coś się dzieje. Ale Ty nadal milczysz i brniesz dalej w swoich kłamstwach, a ona nakręca się na relacje z Tobą jeszcze bardziej. Nie wiesz co zrobić. Z jednej strony chciałbyś doświadczyć miłości o której tak zawsze marzyłeś, z drugiej zaś nic nie czujesz i wiesz, że to nie odpowiedni czas dla Ciebie. Każdy teraz pewnie myśli, że ta sytuacja aż taka zła nie jest. Stawiacie siebie w niej i mówicie, że od razu wyznalibyście drugiej osobie co czujecie albo cieszyli się tym, że ktoś was kocha. Ale gdy znajdziecie się w niej żadne z tych rozwiązań nie jest takie oczywiste. Ja osobiście nienawidzę tego uczucia, nienawidzę ranić ludzi co jest zapewne moją słabością i wadą w obecnych czasach.