Ok. Tylko spokojnie.

Zaczął się nowy rok. Ja też miałam się zmienić (a przynajmniej podejście, do siebie, do życia, do wszystkiego generalnie). Póki co nie wiem, ciężko jest. Muszę walczyć z głosem w głowie, a on jest zawsze bardzo przekonujący i głośno krzyczy.

Zaczęłam pić drożdże. Zobaczymy, czy to coś da, jednak jestem dobrej myśli i na dobrej drodze, tym bardziej, że mam teraz najzdrowsze i najgęstsze włosy w moim życiu, nie wiem dlaczego! Może po prostu dobrze dopasowałam pielęgnację.

Taaa. Wszystko spoko, tylko te drożdże... Gdy czuję ich zapach i smak, mam wrażenie, że picie ich to najbardziej obrzydliwa rzecz jaką robię. Dosłownie.

Ach i dziś mój poziom politowania do własnej osoby sięgnął chyba maksimum. Wiem, że zamieniam się w pączka, moje uda trzęsą się jak galareta, tyłek jest coraz szerszy, brzuch odstaje, świeże rozstępy z boku brzucha widziałam już dawno, jednak... Rozstępy na udzie... BOŻE. Nie wiem, jak mogłam ich nie zauważyć. Po prostu dawno nie oglądałam swoich ud z tyłu. Z resztą odkąd przekroczyłam swoje normy życiowe, przestałam się oglądać. Ja zaczęłam się CHOWAĆ w ubraniach. Nie noszę czegoś, co sprawi, że będę dobrze wyglądać i przez to dobrze się czuć. Nic, co podkreśla sylwetkę. Żadnych spodni, a jeśli już to do tego ogromny sweter, który zakryje brzuch, biodra i tyłek. Z resztą, nie znoszę go już. Nienawidzę! Gdy schudnę i przestanę się tak bardzo źle czuć z wagą, wywalę go!

A ja tak wyraźnie widzę siebie w dopasowanych bluzkach, obcisłych spodniach, szortkach, bluzkach na ramiączka...

Czas to przerwać. Jest to do osiągnięcia przecież. Będzie trudno i zajmie to dużo czasu, ale w zasadzie nic mnie nie powstrzymuje i przecież tego chcę.

UDA SIĘ.