Lębork (pierwotnie Łebno^[2]; kaszb. Lăbórg lub też Lăbórch, niem. Lauenburg)^[3]  miasto i gmina w województwie pomorskim, w powiecie lęborskim.

W latach 19751998 miasto administracyjnie należało do województwa słupskiego. Położone nad rzeką Łebą i jej dopływem Okalicą na północnym krańcu kompleksu leśnego Puszczy Kaszubskiej w bliskim sąsiedztwie Jeziora Lubowidzkiego na wschodzie. Oddalone o ok. 80 km na zachód odGdańska.

Lębork leży ok. 30 km od Morza Bałtyckiego w pradolinie Łeby-Redy. Prawa miejskie otrzymał 6 stycznia 1341. We wczesnym średniowieczu ta słowiańska osada nosiła nazwę Lewino i należała do książąt Pomorza Gdańskiego. Lębork początkowo należał do Rzeczypospolitej, lecz jego położenie sprawiało, że przechodził niekiedy we władanie Prusaków i Niemców, jako Lauenburg. Ostatecznie, po II wojnie światowej stał się miastem polskim.

Ośrodek przemysłu elektromaszynowego, spożywczego, mineralnego (cegielnia Wienerberger) oraz lekkiego. Warte zobaczenia są mury miejskie wraz z wieżami, kościół pw. św. Jakuba, miejski ratusz, budynek sądu (dawny zamek) oraz muzeum. Niedaleko miasta znajdują się dwa lotniskawojskowe: w Siemirowicach (21 km) oraz nieczynne w Lędziechowie (15 km), obecnie w likwidacji.