Wiedziony światłem gwiazd srebrzystych,

Bijących blaskiem z wszystkich stron,

Pod nocnym skrawkiem swego nieba,

Na SCENĘ ŻYCIA& Wkroczył  on.

On  mały elf z ogrodów słowa&

On  ten paproszek& Ten okruszek&

Wciąż trzyma w dłoniach KSIĘGĘ WIERSZY,

Tych  w których odkrył swoją duszę.

Tych  w których zawarł swoje serce

I bukiet uczuć  najpiękniejszych,

By tym bukietem móc obdarzać&

Swych czytelników  najwierniejszych.

I swych słuchaczy& Tych  na żywo,

Których wciąż ceni& I  szanuje&

Tych ludzi o wrażliwych duszach,

Wśród których tak się dobrze czuje.

To dla nich żyje& Dla nich  PISZE

I dla nich CZYTA  sercem całym.

ONI są jego WIELKIM ŚWIATEM,

Zaś on  jedynie elfem& Małym.

Lecz choć go nawet ktoś nie dojrzy,

Choć nie dostrzeże jego twarzy,

Z pewnością jego GŁOS usłyszy&

A potem& Marzy& Marzy& Marzy.