Budzisz się , nie wiedząc , kim jesteś. Zasypiasz,drżąc na całym ciele. Wątpisz wątpisz
czy jestem
czy nie jestem
czy moge
czy mi wolno
A kiedy sądzisz, że jesteś gotów odejść, że jesteś gotów się uwolnić, zacząć od nowa, samotność jak stary znajomy staje się obok twojego odbicia w lustrze i patrząc ci prosto w oczy , mówi: no dalej , spróbuj przeżyć życie beze mnie. Nie znajdujesz słów, żeby bronić się przed samym sobą, przed głosem, który powtarza , że nie jesteś wystarczająco dobry nigdy nigdy nigdy nie będziesz wystarczająco dobry.
Samotność to zgorzkniały , żałosny towarzysz.
Zdarza się, że po prostu nie odpuści.