w mojej głowie... 

Chciałabym zaznaczyć dla każdego, który odwiedza mojego bloga, że będzie tutaj mieszanka moich własnych refleksji na temat życia przeplatana z poszczególnymi odcinkami opowiadania.

Chodzi o to, że jak mam wenę to coś piszę, a jak nie to zwyczajnie rozmyślam nad swoim losem.

Jeśli już o tym mowa, zastanawialiście się kiedyś jak chcecie, żeby wyglądało Wasze życie?
Czy ma to być typowy model w którym kończycie szkołę, studia, macie rodzinę, 2 dzieci, jesteście przeciętnym człowiekiem, a coś takiego jak "marzenia", mimo, że w waszej głowie są, nigdy nie ujrzą światła dziennego?

Wolicie żyć stereotypowo i bezpiecznie, czy wychodzicie z założenia, że życie mamy tylko jedno i trzeba je przeżyć w odpowiedni sposób?

Jaki jest Wasz stosunek do tego?

Wiem, że mając 13, czy 16 lat nie myśli się o takich rzeczach. Niektórzy nawet mając moje 20 nie zastanawiają się nad jutrem, żyją tylko do następnego piwa i imprezy ze znajomymi - jest to jakiś sposób na przeżycie młodości. Tyle, że ja swoją "odbębniłam" stosunkowo wcześnie i pewnie dlatego teraz nasuwają mi się takie pytania.

Jestem pewna, że dziecko to okropna odpowiedzialność i oprócz spłodzenia nowego życia i urodzenia go, co jest najłatwiejsze w całym tym rozgardiaszu, największą trudność sprawia ludziom wychowanie i wpojenie nowej istocie ważnych i rozsądnych wartości. Nie chcemy przecież wychować bandyty, narkomana lub pedofila. Wolelibyśmy, żeby nasze pociechy były mądre i rozsądne, postępowały właściwie, były wzorem do naśladowania i popełniały jak najmniej błędów.

Tak się jednak nie da.

Każdy przeżywa życie na swój sposób i popełnia własne błędy.

Co jeden człowiek to inna historia. A życie pisze je przeróżne.

Wracając do wątku - wydaje mi się więc, że dziecko to taki moment w życiu kobiety (jak i mężczyzny) któregó trzeba być w 100% pewnym. Jeżeli porwiemy się na to za szybko, możemy popełnić wiele błędów w wychowaniu, z czym potem będziemy musieli niestety zyć.

Jak więc wygląda życie idealne? Każdy interpretuje to na swoj sposób. Dla jednych jest to życie obfite w kontakty towarzyskie, mając wielu znajomych, wiele miłości, wiele doświadczeń. Dla innych będzie to życie w spełnieniu naukowym - skończenie wszelkiego rodzaju szkół, uniwersytetów, duża ilość tytułów przed nazwiskiem. Jeszcze inni stwierdzą, że życie nie jest dla nich i zamkną się w domu z ksiązką i laptopem, pracując nad zagładą świata.

Zadaj sobie pytanie co jest ważne dla Ciebie?

Zdrowy egoizm to coś czego wielu ludziom brakuje - albo przeciwnie mają go aż w nadmiarze, co zamienia się w zwykły egoizm, który dobry nie jest. Musimy pamietać o sobie i swoich potrzebach, jednocześnie nie wywyższając się ponad innymi. Wydaje się trudne? Całe życie to ciągła walka i wybory. Nikt nam nie mówił, że będzie łatwo, mimo wszystko jednak ludzie potrafią żyć szczęsliwie i godnie.

A więc da się. Jaka jest recepta?
Każdy ma swoją. Ważne, aby wiedzieć czego chcemy, czego pragniemy, mieć jasno sprecyzowane cele i najważniejsze - nie czekać, aż coś nam spadnie z nieba. Szczęscie, owszem leży na ulicy, ale trzeba się po nie schylić.

Aż tak leniwie być nie może... :-)