Zdecydowałam się na nowego bloga w formie pamiętnika. Nie chce tego nikomu mówić, tego  co tutaj  chce napisać,tego co czuje. nie chce byś ktoś  się dowiedział kto prowadzi tego bloga, kto pisze o kim i o czym, bo ludzie są podli. I to właściwie człowiek zabrał mi to co najcenniejsze, nie wiem... może to ja sama sobie to zabrałam, odebrałam czy zostawiłam.

Prawie już zapomniałam przez te jedenaście miesięcy bez Ciebie, o tym co czuje lecz mam dość tego całego udawania. Płakania na imprezach, chodzenia jak zoombie, i wzdychania do Twoich zdjeć. mam dość życia bez Ciebie! Mam dość bycia bez Ciebie, chce Cię przy sobie. Chce bys wiedział,że tak bardzo Cię kocham, tak jak nikt jeszcze nikogo nie kochał, chce Ci to powiedzieć, a nie mogę. nie mogę kurwa. Bo wykorzystasz to przeciwko mnie jak zrobiłeś w sobotę. Poszłam tam, pełna obaw. Ja Cię chciałam tylko przytulić, być przytuloną przez Ciebie, poczuć się ,że jeszcze moze być tak jak kiedyś. Że zalezy Ci na mnie,że nie jestem Ci obojetna. Albo chociaż normalnie z Tobą porozmawiać... A ty zabawiłeś się jak panienką, taką kolejna do której nic nie czujesz i przestałeś sie odzywac, odpowiadać na moje wiadomości. Mam chwilami wrażenie ,że Ty nie zrozumiesz nigdy co czuje, czułam i czym jest miłość.

Jeśli ja potrafiłam CI wybaczyć to jak mnie traktowałeś i jak się zachowałeś, czemu nie potrafisz tego docenić.

I słuchajac tego unosze się płaczem, nie mogę złapać tchu. Ty nic nie rozumiesz człowieku, jak mam do Ciebie przemówić ? Najgorsze jest to,że po raz kolejny przypomniałeś mi o sobie, i po co to robileś ? Przypomniałeś udając,że wszystko już rozumiesz, udając,że chcesz być ze mną. Twoja kolejna zagrywka, o której nie bede mogła zapomnieć kolejne jedenaście miesięcy ? W co Ty ze mną grasz, w co Ty się bawisz ?Jak juz nie mam sił, nie mam sił płakać. Nie mam  wystarczającej ilości energii by udawać,. udawać przed wszystkimi ,że jest dobrze. Nie chce tak. Jak ja Ciebie potrzebuje.....

Stos żenujących pytań, brak odpowiedzi.

kocham i jednocześnie nienawidzę.