Tyle ludzi twierdzi że mnie zna,
że znają mnie rodzice, przyjaciele i bardzo dobrzy znajomi.
Myślą że jestem roześmiana, beztroska, otwarta i że znają mnie świetnie.
Ale nikt nie wie co kryje się pod radosnym uśmiechem.
Czy wiedzą na prawdę o czym myślę,
o tym jak często płacze,
że jestem nie skończoną marzycielką i że tak łatwo mnie zranić.
Każdy myśli że jestem twarda i nie przejmuję się innym, i że jestem wredna.
Ale tak nie jest, jestem słaba, zawsze to ukrywam, potem miesiącami krwawi mi serce, a inni o tym nie wiedzą.
Może i dobrze że nikt nie zna mnie tak na prawdę, do samego końca...
Jak bardzo można się czasem mylić...

19.10.2010