Młodzież XXI wieku przypisywana jest do różnych, krzywdzących stereotypów. Szczerze powiedziawszy Ci, co zażywają używki, co próbują zabłysnąć ''szpecąc'' język polski to tylko odłamek, mała część, która przyćmiewa ilość innych, ambitnych nastolatków. Czy Wy również macie takie wrażenie, że dorośli odnoszą się do Was z dystansem? Szczególnie Ci, którzy jeszcze Was nie znają? Czy już każde załamanie u nastolatka musi być kojarzone przez rodziców z chęcią samobójstwa, a nie zwykłego ''gorszego dnia''? Czemu osoby starsze, z góry zakładają, że mamy ograniczone słownictwo i co drugi wyraz zawiera błąd ortograficzny? Czy My, również powinniśmy kojarzyć, oceniać przez pryzmat łuny padającej ze strony tej ''złej'', tej - pokuszę się o stwierdzenie - ''nie dającej rady'' masy ludzkiej? Gdyby młodzież nie miała na sobie tak wielkiej presji otoczenia, albo gdyby ilość problemów, kompleksów, docinek zmalała, założę się, że część z Nas nie musiałaby uciekać w najgorsze sposoby złudnej ''walki'' z chorą grą zwaną życiem. To nie tak, że Ci, którzy popadli w nałóg wybrali sobie ten styl życia, większość z nich nie widziała wyboru, nie widziała sensu w walce, nie wytrzymała psychicznie i nie ma co się śmiać z takich ludzi, z ich ''głupoty''. Czasem mam wrażenie, że to jakaś bajka ze złymi bohaterami, gdzie ten przestępca, który zabłysnął przez wiele lat, nie pamięta swoich błędów, rozterek, a wytyka je innym. Nie pamięta wół jak cielęciem był.  

CDN..