Przecież miałam Cię nigdy nie stracić. Nie wydawałaś się wlaściwie wcale tak cenna, jak teraz gdy już Ciebie nie ma. Postawiłam na nieodpowiednią kartę. Przyjaźń wydawała mi się cenniejsza a okazała się ułudą. Sama świadomość , że byłaś gdzieś blisko pozwalała mi nie tonąć , bo przecież czułam że Ci na mnie zależy. Teraz kiedy wpadłam już do metnęj mazi swojej wyproszonej samotności, duszę się i kruszę. Sama dusza zwilgła i przez to stała się cięższa. Jakby starsza, przez całe to doświadczenie. Pamięć  i świadomość ciągle nie pozwalają mi wypłynąć. Gdybym mogła to wszystko jeszcze naprawić...