znikam 

Znowu chyba wpadam w paranoje. Znowu chociażby to że nie odpisujesz na smsa od półtorej godziny a przy Twoim imieniu niedawno paliła się zielona kropeczka powoduje u mnie tak cholerny strach i ból. Nie wyobrażam sobie życia bez Ciebie. Bez Ciebie nie ma mnie. Powtarzam Ci to ciągle, widzę jak w to nie wierzysz. Ale tak jest, naprawdę. Gdyby to wszystko miało się skończyć - zniknęłabym. Tak jak zniknąć miałam już dawno. Wtedy nie miałam na to odwagi, ale wiem że bez Ciebie nic nie miałoby sensu. Ale wiesz, kiedy się pojawiłeś, byłam pusta w środku. Połamana na malutkie kawałeczki gdzieś na zewnątrz. I kiedy choćby pomyślę, że miałbyś odejść, płaczę w jednej sekundzie. Czuję jakby to co w środku pięknie udało Ci się sobą poukładać drżało, jakby zaraz miało się rozpaść. Gdybyś odszedł, zrobił pół kroku ode mnie - wszystko by runęło. Tak jakby nigdy tam tego nie było. Wszystko by zniknęło, tak jakby nigdy mnie nie było.
Przepraszam. Przepraszam, że jestem okropna. Przepraszam, że na Ciebie nie zasłguję. Ale nie odchodź. Błagam.