Ef. Na zdjęciu Monika i ja. [i]Zachciało mu się szczęścia, Zachciało mu się prawdy, Zachciało mu się wieczności, Patrzcie go! Ledwie rozróżnił sen od jawy, Ledwie domyślił się, że to on, Ledwie wystrugał ręką z płetwy rodem Krzesiwo i rakietę, Łatwy do utopienia w łyżce oceanu, Za mało nawet śmieszny, żeby pustkę śmieszyć, Oczami tylko widzi, Uszami tylko słyszy, Rekordem jego mowy jest tryb warunkowy, Rozumem gani rozum, Słowem: prawie nikt, Ale wolność mu w głowie, wszechwiedza i byt Poza niemądrym mięsem, patrzcie go! Bo przecież chyba jest Naprawdę się wydarzył Pod jedną z gwiazd prowincjonalnych. Na swój sposób żywotny i wcale nie ruchliwy. Jak na marnego wyrodka kryształu- Dość poważnie zdziwiony. Jak na trudne dzieciństwo w koniecznościach stada- Nieźle już poszczególny. Patrzcie go! Tylko tak dalej, dalej choć przez chwilę, Bodaj przez mgnienie galaktyki małej! Niechby się wreszcie z grubsza okazało, Czym będzie , skoro jest. A jest- zawzięty. Zawzięty, trzeba przyznać, bardzo. Z tym kółkiem w nosie, w tej todze, w tym swetrze. Sto pociech, bądź co bądź. Niebożę. Istny człowiek. [/i][/i] [/i]