Łzy płyną, płyną jak krople potu po mej duszy. Chłopcze, grasz na pękniętych strunach, raniąc mnie. Słyszę smutną melodię, chociaż tak naprawdę jest cisza. Na mej dłoni filmowa klisza. Wyobrażenia, że widać nas na niej razem. Śmiejących się i kochających. Lecz to tylko me marzenia. 
Nieodwzajemniona miłość. Straszne uczucie. Rozpruwające duszę. Patrzę, jak się śmiejesz. Nie dostrzegasz tych męk. Umieram powoli... Moja dusza zanika, serce coraz wolniej tyka. 
Przerażające uczucie, nie bycie kochanym, przez tą osobę, która zdaje się nam najbliższa być. Myśląc o tym, nie chce mi się żyć.
Chłopiec kiedyś nie znany, wyciął mi na sercu rany. Do pewnego czasu żył w ukryciu, i tak niespodziewanie pojawił się w moim życiu... Dusza rozrywa się na tysiąc kawałków, których nie sposób nigdy poskładać. Nigdy i nikt tego nie poskłada, chyba że on sam. Ale zawsze pozostaną blizny, bezlitośnie ciętych ran...