Nicość za 3, 2, 1.... 

To zdjęcie doskonale odzwierciedla emocje które czułem podczas koncertu.

Poprawka. To, ani żadne inne zdjęcie nie odzwierdciedli emocji odczuwanych podczas koncertu. I bólu pod rozwalonym paznokciem. Ale to już inna bajka. To było to. A teraz tego nie ma. Trochę trudno się z tym pogodzić. Ale jednak trzeba.

Powrót do rzeczywistości i zarazem zderzenie z okrutnym realizmem oraz gustem muzycznym Boboliczan.

A niech Cię, Masters. Wygryzłeś mi publiczność i jeszcze masz tak głupie kawałki. To tym bardziej ujma na honorze.

I dzień wczorajszy. Południe, nagle niesamowity nieogar. Jeeeść, potem kościół. Nagły spokój i pewność. I mnie to nie dziwi.

Następnie spotkany przeze mnie Marcin. Niesamowite, jak wierny potrafi być przyjaciel i zlać na to jak ty zlałeś na niego.

Urozmaicenie, jak nic. Bo świetnie było.

Noc-brak snu.

Rano miły zaskok że jednak ktoś fajnie o Tobie pamiętał i odpisał. Bo to miłe.

Sprzątanie. Potem odwiedziny pewnej znajomej pani. Jednak nie mnie odwiedzała. Mi pozostało opiekować się natrętnym, jednakże zabawnym drugoklasistą. Tak. Takim ośmiolatkiem. Wierzcie mi, nikomu tego nie życzę.

W czasie każdej dzisiejszej czynności czuję  się dziwnie bo nie wiem co czuć. I nawet nie wiem czy ktokolwiek potrafiłby to wszystko zrozumieć. Dlatego wolę nie mówić. Bo to ja mam problem. I chociaż wiem, że każdy z was zrobiłby to lepiej, wiedziałby co zrobić i co powiedzieć, to wolę się sam z tym uporać. "Radbym wszystkich was sumiennie uściskać, ale przebicie może być i zaczęłoby błyskać."