Jego uśmiech mnie powala 

dopiero dzień bez Niego, a ja już nie daje sobie rady..

Tęsknota zjada mnie od środka, kiedy myśle że już nie poczuje tego ciepła, którym On mnie dażył prawie codziennie..

Kocham Go najbardziej na świecie.. Ale bez Niego może będzie lepiej.. Wątpie.. To wszystko jest jakieś chore.. Wyrwane z konteksu..

Dlaczego mam bez niego żyć, skoro Go kocham ? Cały dzień o tym myśle , a w mojej głowie snują się czarne scenariusze .. czy On już niegdy nie bedzie mój?

Boje się tego najbardziej..

Boję się że kiedyś pójde sobie spokojnym tępem przez miasto i nagle zza rogu wyjdzie On.. ale nie sam.. że spojrzy mi w oczy, że mnie to tak zaboli, że popłyną mi łzy i będe chciał z tamtąd uciec..