My philosophy is my freedom. 

Maaaaaaaaja... i jej specyficzny charakter, niełatwy i zagmatwany...
przesycony myślami... uczuciami...

wiem, że dam radę!

dziękuje za szczerą rozmowę, dziękuje za ten weekend,
za to, że jesteś i wytrzymujesz...

jakoś tak pusto... kiedy się znów spotkamy Kochana?
w jakim będziesz stanie? czy znów na mnie spojrzysz, a ja uśmichnę się i powiem,
że jest O.K, daję radę...
mniej płaczę, wiesz?  można się przyzwyczaić do bólu?
a może sama się uśmiechniesz...
smutno i dziwnie bez Ciebie... nagorsze są wieczory...

czuje, że robię się coraz twardsza, że przetrwam...
nastawienie...
patrzenie realistycznie na świat...
na tę chorobę...
niemoc...
zazdrość...

jestem uspokojona...
umocniona wewnętrznie...
mam nadzieję, że nie jest to chwilowe..

jak to jest cudownie Was mieć!
móc się pośmiać z ludźmi, którzy Cię dobrze znają,
znają Twoje słabości i akceptują mimo wszystko...

wspomnienia to bajka, lecz ze smutnym zakończeniem...
miłe chwile, które już nie wrócą...

co przyniosło życie?
czego Bóg chce dla mnie?
czy będę potrafiła przyjąc to od Niego?


mam nerwice patrząc na niektórych z Was, na wasze problemy związane ze "złamanym paznokciem"
i przesolonymi ziemniakami...

życie dziele na: PRZED i PO...
patrze na zdjęcia PRZED, na czasy gdy domek z kart stał mimo krzywej podłogi...
patrze na twarze PO, kiedy domek runął... a karty wpadły w szpary podłogowe i nie da się ułożyć tego samego domku...

to co teraz, kiedyś też będzie tylko wspomnieniem...
potrzebuje wyciszenia... chwili dla siebie...
brakuje mi rozmowy z człowiekiem, który wyjechał na inny kontynent...
a może napiszę e-maila?
nie lubie kontaktować się z kimś przez Internet...
wolę rozmowę, nawet kilkugodzinną... ale siedząc obok siebie...

postanowienia spisane!
i będziemy się Majuszku ich trzymać!