mija nas szczęście .

Być może teraz będziesz wiedział, że poranki są lepsze  bez ciężaru kłamstw jakie w sobie nosisz.

Chciałabym być pewna, chciałabym nie pytać siebie, czy nie zburzyłam komuś podstawy, czy nie powiedziałam za dużo, chcąc podkreślić jak bardzo, jak często, jak daleko, jak wiecznie i  najważniejsze, jak cholernie mi teraz trudno.

Jak strasznie sama siebie pogubiłam w uczuciach.Naprawdę nie bardzo umiem nazwać, ubrać serca w słowo, nie bardzo wiem jak powinnam dziś mówić do siebie, żebym cokolwiek usłyszała lepiej niż tętno .

Gdybyś człowieku wiedział jak ruchomą  mam siedzibę uczuć, jak brudny umysł na dodatek  nie  potrafię w niego wierzyć..  jak cholernie tęsknie? Zdajesz sobie sprawę jak mocno się odczuwa fakt, że nie potrafisz rozmawiać z kimś , z kim tyle Cię łączyło .

Od stu czterdziestu lat wiem jak źli są ludzie, jak niedoskonali, słabi, idiotycznie zaprogramowani. a jednak ciągle wierze, że się zmieniają, że ktoś wśród nich jest człowiekiem z opowieści dobrej wróżki, ktoś umiera na miłość, choruje z dobroci. tak trudno dziś ustosunkować się do tego, że gdzieś, w kimś jest krystaliczne serce. tak czy inaczej pewnie właśnie ginie od tytoniu, bo przecież dobro nie musi być adekwatne do erudycji, do trwania, ale chyba mądrość musi iść w parze z dobrem, także wiesz. mimo to, chyba jednak ciągle chcę ufać, chcę wierzyć, że coś jest w ludziach, coś więcej niż wszystko, proszę.

<3 .M.