#261

I nagle zdajesz sobie sprawę, że to nie była tylko miłość. To było całe Twoje życie.

Śpi. Nie mam zamiaru go budzić. Zastanawiam się, czy kiedykolwiek przyszło mu do głowy jak bardzo sen jest podobny do śmierci. Może gdyby to wiedział, nie spałby tyle. A może własnie dlatego to robi.

Czerpała z życia pełnymi garściami, brała je w ramiona, przyciskała do piersi, lecz w tak chorobliwy i zachłanny sposób, że obejmowała śmierć.

Miłość , radość, nadzieja, przyjaźń to sens tego szalonego snu, w jakim jesteśmy uwięzieni.

Z tamtych dni zapamiętałam tylko słońce, Twoje słowa i poczucie bezgranicznego szczęścia.

Wiem, że to mnie niszczy. Że utknęłam w martwym punkcie i nie potrafię ruszyć dalej. Wiem, że kontakt z Tobą jest jak narkotyk, że to mnie niszczy psychicznie, ale jednocześnie nie potrafię nie rozmawiać z Tobą. Po prostu potrzebuję tego bardziej niż powietrza.

Jeden papieros wypalony w każdy dzień spędzony bez Ciebie. To takie moje nowe postanowienie. I wiesz na co liczę ? Że podejdziesz do mnie, zabierzesz to świństwo mi z ust i je wyrzucisz. Że przytulisz mnie i powiesz 'Już zawsze będę przy Tobie.'

Bo ty nie wiesz, co ja czuję, gdy widzę Cię z nią. To nie twoje serce pęka i to nie ty powstrzymujesz łzy, udając przy tym, że świetnie się bawisz, że to Cię kompletnie nie rusza. Uwierz, rusza jak cholera.

Być może pójdę za to do piekła, ale mi to wcale nie przeszkadza, lubię ciepło.

Chodź, poszukamy te milion powodów, które utwierdzą nas w przekonaniu, że nie warto rzucać się pod pociąg.

I właściwie nie wiem jak mam cię nazwać, bo przecież przyjaciele nie odchodzą.

Chcesz poznać moją psychikę? Witam w ruinach. Nie wiem czy wiesz, ale kiedyś było tu przepięknie.

W głośnikach 'spadam', w ustach papieros, a w ręku telefon z sms'm od niego.

W nocy patrzyłam w gwiazdy i zastanawiałam się, czy on wie, że mnie traci.

Nazywasz go swoim szczęściem, chociaż to on sprawia ci najwięcej bólu.