Nie miń mnie o krok..

Za tych, którzy zasypiają z łzą na policzku, a rano wstają z uśmiechem, jakby nic się nie stało.

Za tych, którzy ukrywają swoje zmartwienia, bo wiedzą, że nie każdy je zrozumie.

Za tych, którzy pomagają innym, choć sami potrzebują pomocy.

Za siłę, która rodzi się z bólu. Za odwagę, która każe iść naprzód, mimo, że serce czasem krzyczy by się zatrzymać.

Cieszę się, że jesteś.

Gdzieś w tym samym co ja Listopadzie.

Chociaż tyle mam z niego.

Zakochałam się w nim dawno temu.. nie przez to co miał, ani przez to co mówił, bo raczej mało mówił.

Ale przez to co czułam, gdy był blisko.

Po raz pierwszy od dłuższego czasu moja dusza poczuła spokój, taki o którym nie mówi się głośno, którego nie da się tak poprostu wytłumaczyć.

Ale można go rozpoznać.

Zakochałam się w jego uśmiechu, w sposobie jakim rozjaśniał moje nawet najbardziej ponure dni.

Zakochałam się w tym jak na mnie patrzył, że czułam się ważna.

Pamiętam jak się o mnie troszczył, nie sprawiając odczucia że czuje się słabsza.

Jego obecność stała się moim bezpiecznym miejscem - byliśmy dla siebie wszystkim . 

Dlatego dziś mi tak ciężko. Moje ciało nadal pamięta, a rozum i serce tęsknią.

I to wcale nie tak, że czas pomaga nam zapomnieć.

Prawdziwej miłości się nie zapomina, i nie przestaje kochać.

Czy jako prezent mogę zażyczyć sobie chociaż kawę z nim?

Taa i może ciastko do tego .