Hej braciszku.
Piszę, bo tęsknie. Brakuje mi ciebie jak nigdy. Nie tylko ciebie, bo Patryka i Adriana również. I życie wali mi się na łeb, wiesz? Kompletnie nie daje sobie z tym rady. Moi przyjaciele okazali się fałszywi, przy okazji skrzywdzili kilka szarych komórek mojego serduszka. Ja naprawdę już sobie nie radzę, to wszystko mnie przerosło.. :(
Dobra mniejsza. Cieszę się, że jesteś. Że mam chociaż Ciebie, bo teraz to nawet Adrian nie pamięta, że ja JESZCZE istanieje.. Kurde, płakać mi się chce. Przyjedź do mnie, złap mnie za rękę i powiedz, chociaż raz, że wszystko będzie dobrze. Nawet jeżeli nie będzie, skłam. Chcę wiedzieć, że jesteś. Że wrazie czego podasz mi rękę, gdy będę upadać, choć już upadam... Ja.. No kurde...... :'(
Może jeszcze nie wie tego nikt, ale jesteś najlepszym bratem pod słońcem i cholernie głupio jest cię stracić. Wiem to, bo już kiedyś straciłam...  Chcę tylko zamknąć oczy i obudzić się tam, gdzie lekki wieje wiatr.. Melancholijne wieczory są straszne, przerażają mnie moje myśli i plany, chyba boję się, że nie podołam ich realizacji, ale bardziej smuci mnie to, że sama muszę o nie walczyć, bo nie wierzy we mnie nikt. Jak co wieczór siedzę w moich brązowych rajstopkach i szarych skarpetkach, a dłonie zasłaniam naciągniętym rękawem swetra i mimo to, zimno mi. Wracam pamięcią do miejsc, w których byłam i gdzie muszę jak najszybciej powrócić. Jesteś moim najlepszym bratem! <3