Zdechnę.

Życie jest pojebane, ludzie jeszcze bardziej.

Zawistne kurwy i tyle.

Na całe szczęście przyjaciel jest ze mną znowu.

Bawią mnie wszyscy znajomi, którzy patrzą jak idziemy za rękę.

Wiem, co myślą, nie obchodzi mnie to, to przyjaciel... zawsze tak było i zostanie.

Szkoda tylko, że to nie ta ręka, nie ten policzek, uśmiech, oczy...

A. tak cholernie tęsknię, kiedyś to on nie patrzył, teraz jakoś ja..

Przemykam obok, mówię ciche cześć i uciekam jakby się paliło...

Zaproszę go na imprezę urodzinową, może przyjdzie może nie. Jak przyjdzie to i tak nie będzie tak jak sobie to ułożyłam w głowie... Nie usiądzie ze mną w szafie, nie porozmawiamy, nie przytuli mnie, nie pocałuje w rękę, nie będzie ogrzewał na balkonie, gdy palę, nie będzie szeptał do ucha... i najważniejsze nie będzie naszych rozmów...

Dlaczego tak bardzo to spieprzyłam?

On spieprzył? sama nie wiem... chyba oboje.

Ciekawe czy On tęskni, pamięta, coś czuje...

Mogę mu powiedzieć, że chcę z nim być, ale wiem, że nic z tego nie będzie...

Znowu się spierdoli.

Nie umiem z nikim być.

Nikt ze mną nie wytrzymuje... odchodzi, zostawia... Miał być, obiecał.

"Kochana, bo Ty ciągle patrzysz wstecz, ja nauczę cię patrzyć w przyszłość"

Nie nauczył...

http://www.youtube.com/watch?v=_NvrWciHrBw