Uczmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą

jak ta szara rzeczywistość mnie przeraża a czas płynie nie ubłaganie.... trzeba się pogodzić z faktami.. co się stało się nieodstanie... życie z świadomością że już się czegoś więcej nie dozna boli... tak samo jak i z myślą że już się kogoś wiecej nie zobaczy nie przytuli.. Ale cóż zrobić co dadzą noce pełne łez przecież nie cofną czasu nie zwrócą życia. Trzeba żyć jakby nigdy nic się nie stało o przecież stało czysz nie . I żyć jakby nigdy nic nie miało miejsca.. żyć w zapomnieniu odbiegając od wpomnień... Mineły już 3 lata a ja nadal nie moge przestać myśleć i wciąż ... Pamiętam... wszystko... dokładnie

Śmierć nie jest kresem naszego istnienia -

żyjemy w naszych dzieciach i

następnych pokoleniach.

 Albowiem oni to dalej my, a

 nasze ciała to tylko zwiędłe liście na drzewie życia.

A.E