Pędzący nurt...

     Byłaś blisko... W zasięgi mojej ręki. Mogłem dotknąć, mogłem poczuć i słyszeć... Mogłem przytulić i widzieć. Czuć Twój zapach, delikatny dotyk, który pamiętam do dziś... Twoje spojrzenie chwilami radosne następnie przechodzące w smutek. Głęboko w oczach dostrzegłem cierpienie... Gdy usiadłaś na ławce, posmutniałaś... Chwila ciszy, zamyślenia, smutku... O czym myślałaś? Nie wiem....
     Teraz odległość, która nas dzieli jest ogromna... Niezliczona ilość kilometrów... Jak dwie planety, które obok siebie krążą, ale nie mogą się spotkać... Moja dłoń już nie dosięga Twojej. Moje oczy już nie widzą tych pięknych brązowych źrenic w cudnej oprawie uroczych rzęs... Nie słyszę słów płynących z Twych ust... Dlaczego? .... Bo nic nie mówisz...
     Kiedyś kilometry nie były przeszkodą... Mogliśmy rozmawiać, śmiać się razem, płakać i cierpieć... Po kilku słowach wiedziałem jaki masz nastrój... Teraz nie wiem, bo milczysz... Wokół zrobiła się pustka. Wielka dziura, która pochłania wszystko co najpiękniejsze. Pochłonęła już moją radość, szczęście, marzenia.... Zostawiła smutek, tęsknotę, ból... To Ty zostawiłaś tą dziurę...
     Nie oddalaj się bardziej!, nie zatracaj się sama w codzienności, nie zapominaj o tym co ważne! Zatrzymaj się już i nie uciekaj! - już nie mogę Cię dosięgnąć, ręce za krótkie, ale ja będę podążał w Twoją stronę i trwał w tej gonitwie... Żeby czuwać i być w potrzebie... A Ty zawsze możesz zawrócić i wpaść w me ramiona, aby się schronić przed każdą krzywdą... Są dla Ciebie! Moje ramiona, dla Ciebie - przyjaciółko.... !